„Potrafię numerować przedmioty i wiem, który jest pierwszy, drugi, trzeci …”

SCENARIUSZ ZAJĘĆ PRZEPROWADZONYCH W GRUPIE DZIECI 4,5 LETNICH Z ZAKRESU KSZTAŁTOWANIA POJĘĆ MATEMATYCZNYCH METODĄ E. GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ


Grupa: III „Smerfolandia” 4,5– latki (24 dzieci – pięcioletnich, 4 dzieci – czteroletnich)
Prowadząca: mgr Małgorzata Trojnar
Data: 16.05.2017r.
Temat:„Potrafię numerować przedmioty i wiem, który jest pierwszy, drugi, trzeci…”

Obszar podstawy programowej:
• Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dorosłymi
i dziećmi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych (1):
1) obdarza uwagą dzieci i dorosłych, aby rozumieć to, co mówią i czego oczekują; grzecznie zwraca się do innych,
2) przestrzega reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej (stara się współdziałać
w zabawach i w sytuacjach zadaniowych)
3) w miarę samodzielnie radzi sobie w sytuacjach życiowych i próbuje przewidywać skutki swoich zachowań;
• Wspomaganie rozwoju mowy oraz innych umiejętności komunikacyjnych dzieci (3):
1) zwraca się bezpośrednio do rozmówcy, stara się mówić poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym;
2) mówi płynnie, niezbyt głośno, dostosowując ton głosu do sytuacji lub komunikuje się w inny zrozumiały sposób;
3) uważnie słucha, pyta o niezrozumiałe fakty i formułuje dłuższe wypowiedzi o ważnych sprawach;
4) w zrozumiały sposób mówi lub w inny sposób komunikuje o swoich potrzebach i decyzjach.
• Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych, które stosują w poznawaniu i rozumieniu siebie i swojego otoczenia (4):
1) przewiduje, w miarę swoich możliwości, jakie będą skutki czynności manipulacyjnych na przedmiotach (wnioskowanie o wprowadzanych i obserwowanych zmianach);
3) stara się łączyć przyczynę ze skutkiem i próbuje przewidywać, co się może zdarzyć.
• Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci (5):
4) uczestniczy w zajęciach ruchowych,
• Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z edukacją matematyczną (13):
1) liczy obiekty i odróżnia błędne liczenie od poprawnego,
5) odczytuje cyfry oznaczające liczby od 0 do 10,
7) posługuje się liczebnikami głównymi i porządkowymi.

Cel ogólny:
• Numerowanie przedmiotów. Przybliżanie dzieciom aspektu porządkowego liczby.

Cele szczegółowe:
• Numerowanie schodów, wskazywanie wybranych stopni i ustalanie: ten jest piąty, ten szósty itd.
• Wskazywanie wybranego stopnia i ustalaniewszystkich poprzednich i wszystkich następnych.
• Numerowanie pięter i stosowanie liczebników porządkowych.
• Wdrażanie dzieci do dokładnego wykonywania poleceń i kierowania uwagizgodnie z poleceniami nauczycielki.
• Wdrażanie dzieci do zgodnego realizowania zabaw według podanego wzorca.

Cele operacyjne:
Po przeprowadzonych zajęciach dziecko:
• przelicza elementy w zakresie 7;
• rozpoznaje poznane cyfry 1-7;
• stara się stosować liczebniki porządkowe;
• wskazuje wybrany stopień lub piętro i wymieni wszystkie poprzednie i wszystkie następne;
• rozumie znaczenie pojęć: najkrótszy-najdłuższy;
• nakleja papierowe elementy od najmniejszego do największego (paski tworzące schody);
• numeruje samodzielnie stopnie schodów;
• wykonuje polecenia i kieruje uwagę zgodnie z poleceniami nauczycielki;

Metody:
• metoda E. Gruszczyk- Kolczyńskiej,
• Słowna- wypowiedzi dzieci, rozmowa
• Oglądowe – pokaz, obserwacja
• Czynne – zadań stawianych do wykonania
• Aktywizująca– samodzielnych doświadczeń

Formy pracy:
• Indywidualna
• zbiorowa

Środki dydaktyczne:
Schody ze styropianu, kartoniki z cyframi od 1 do 7, miś, dom narysowany na bristolu, markery
w różnych kolorach, obrazki ze zwierzętami, napisy: dom kino, 7 pasków od najmniejszego do największego, kartki, kartoniki z cyframi od 1 do 7, krążki (piłeczki), naklejki z uśmiechniętą i smutną buzią,

Przebieg:
1. Przywitanie dzieci i zaproszenie do wspólnych zabaw.
2. „Numerowanie schodów” –nauczyciel prezentuje dzieciom schody ze styropianu. Nauczyciel proponuje „Policzmy schody i je ponumerujemy je”. Chętne dziecko przypina na kolejne stopnie kartoniki z cyfrą od 1 do 7: jeden, dwa, trzy, cztery itd. Wszyscy wspólnie ustalają ile jest chodów. Kolejne dziecko chętne jeszcze raz wskazuje kolejno ponumerowane schody i określa każdy schodek liczebnikiem porządkowym: pierwszy, drugi, trzeci, czwarty itd.
3. „Miś na schodach” – nauczyciel zwraca się do dzieci: „Nasz miś będzie wchodził po schodach
i liczył z wami wszystkimi schody.Idziemy razem z misiem po schodach, patrzymy na kartoniki, liczymy i lekko tupiemy. Mówimy: pierwszy -tupiemy, drugi – tupiemy, trzeci – tupiemy.
– Jesteśmy u góry. Schodzimy w dół, patrzymy na kartoniki. Liczymy i tupiemy i mówimy: siódmy – tupiemy, szósty — tupiemy, piąty– tupiemy.
Nauczycielka prosi dzieci, aby usiadły na dywanie i wykonały kolejne zadanie.
– Teraz miś jest na dole. Miś wchodzi na schody i zatrzymuje się na którymś stopniu.
Nauczycielka pyta dzieci „na, którym schodku zatrzymał się miś?”. Następnie nauczyciel zaprasza chętne dziecko do zabawy i szepcze dziecku do ucha „posadź misia na piątym stopniu Niech miś przeczyta liczbę na kartoniku … Na którym stopniu siedzi miś? … Dobrze, na piątym stopniu.Następnie kolejne chętne dziecko wykonuje polecenie nauczyciela: „schodź powoli z misiem i czytaj numery stopni, bo musimy wiedzieć, które są niżej od tego, na którym siedzi miś (czwarty, trzeci, drugi, pierwszy . . . )”. Powtarzamy zabawę jeszcze raz. Nauczycielka prosi dziecko: „posadź misia na drugim stopniu Niech miś przeczyta liczbę na kartoniku … Na którym stopniu siedzi miś? … Dobrze, na drugim stopniu.Kolejne dziecko wykonuje polecenie nauczyciela: „miś powoli wchodzi po schodach, a ty pomóż misiowi odczytać numery stopni, bo musimy wiedzieć, które są wyżej od tego, na którym siedzi miś (trzeci, czwarty, piąty, szósty… )”.
4. Zabawa dydaktyczna „Dom misia”. Zabawa „Miś jeździ windą” – utrwalanie liczebników porządkowych w zakresie 7.
Nauczycielka zaprasza dzieci ponownie do wspólnej zabawy. Mówi dzieciom, że miś strasznie zmęczył się chodzeniem po schodach, dlatego poprosił ją by pomogła mu zbudować dom z windą. Na brystolu nauczycielka pokazuje narysowany dom i wyjaśnia dzieciom: to jest dom (pokaz wyrazu „dom”, podział na sylaby i głoski, dom ma piętra (pokazuje poziome kreski). Piętra trzeba ponumerować: pierwsze, drugie… (numeruje). Wysoki to dom. Siedmiopiętrowy. A może ktoś dorysuje kwiatka, drzewo obok domu. Obiecałam misiowi też windę. To jest winda (pokazanie windy), którą będzie jeździć miś i inni mieszkańcy. Na pierwszym piętrze mieszka żaba (przypina sylwety żaby), na drugim piętrze jest KINO (przypina wyraz „kino”), na trzecim piętrze mieszkają pieski… (itd. do piętra siódmego nakleja sylwety i obrazki różnych postaci). Wszystko gotowe. Zaczynamy zabawę. Miś chce zabrać wszystkie zwierzątka na spacer, pomożemy mu w tym. Nauczycielka pyta chętne dziecko: Jak myślisz po jakie zwierzątko chce jechać miś? Na które piętro? … Dobrze. Już jesteś, a więc możemy zabrać pieski na spacer. Zabawa toczy się dopóki miś zabierze wszystkie zwierzątka na spacer.
5. Zebranie i zwerbalizowanie doświadczeń w zakresie numerowania,wskazywania wybranych obiektów w ponumerowanej serii i ustalanie wszystkich poprzednich i następnych
Dzieci siedzą przy stolikach. Każde ma do dyspozycji 7 paseczków kartonu mały krążek. Nauczycielka organizuje zadanie:
– Każdy z was ma przed sobą kartkę papieru. Trzeba na niej ułożyć schody.
Schody układa się z paseczków. Zaczynamy od najmniejszego i układamy na kresce poczynając od kropki, z lewej strony kartki
– Numerujemy schody. Macie kartoniki z liczbami. Trzeba wskazać palcem stopnie i numerować je przyklejając pod każdym kartonik z liczbą. Ten pierwszy … ten drugi … ten trzeci
Jest to pokazane na rysunku:
– Gotowe. Widzę, że schodki są już ułożone i ponumerowane.
– Na tackach są kółeczka – to piłeczki, będą skakały po schodach.
– Piłeczka zatrzymała się na trzecim stopniu. Proszę położyć tam kółko. Proszę kto powie jakie są kolejne stopnie?. Zabawę powtarzamy kilka razy nazywając schody do przodu i do tyłu.
6. Zakończenie zajęć.
7. Ewaluacja zajęć : Dzieciom, którym podobały się zajęcia przyklejają sobie naklejkę uśmiechniętą, tym dzieciom, którym najęcia się nie podobały przyklejają smutną.